Beynimin en ücra köşesinde kaybettim kendimi, ne kendimi bulabildim ne başkasını, bomboştu, çok loştu, dipsiz kuyuydu ortalık. Elinde şarap şişesi şöminenin karşısında oturarak soğuktan ölenlerin haberini yapıyor gazeteci, eğilip kibritçi kızı dudaklarından öpüyor.. Boyalim! diye bağırıyor boyacı çocuk. Halim yok bir hikaye yazmaya ve bunu devam ettirmeye. Yarım yamalak yaptıklarım, yaşamımın yarım yamalaklığında kaybettim kendimi ve kendimi kendimden fazla göstererek yaptım bütün bencilliğimi. Her insan bir denektir, bir kadavra, içine açılıp bakılması gereken. Aslında gayet kolay dahil olabileceğimiz hayatları aynı kolaylıkla talan edebiliyoruz. Ne zamandan beri yaptığımı bilmiyorum, insanları bu konuda uyardığım halde benimle arkadaşlık etmelerine bakılırsa ya bana inanmıyorlar ya komik buluyorlar yada tedbir olarak görüyorlar bilemiyorum. Peki sen inanıyor musun bu yaptığına diye soracak olursan okuyucu, sana ne anlatırsam anlatayım benim için bir denek olduğunu unutma. Bazılarına gerçekten inanasım geldiği sırada, benimde biraz kışkırtmamla içlerindeki şeytan yavrusunu dışarı çıkarıyorlardı, vazgeçiyordum. Bir insanı insan olduğu için sevemedim ama dürüst olabildiklerimi sevdim. İnsan hiçbir zaman bana faydalı olmadı. İnsan beni her zaman zor durumda bıraktı, bu yüzden bir kez daha sevmedim insanı -dürüst olabildiklerim hariç ki onlarında ikisi ölü, üçü sağ-. Bunu neden yaptığımı soracak olursan okuyucu, sana verebilecek bir cevabım yok. Her insan kısa veya uzun süreli amaçlar adar kendine, benimde hedef alabileceğim tek amaç buydu. Amaç bile sayılmaz çünkü sonunda bir yazar, psikolog veya kendi çapımda bir insan sarrafı olmak istemiyorum. Tek bildiğim olağanüstü insan psikolojilerine duyduğum ilgi, hayranlık ve merak için harcayıp, harcattığım. Belki sende bana inanmıyorsun okuyucu, ama çokta önemli değil. Şimdi baştan oku ve bul içindeki yalanı, bulabilecek misin? Sana karşı hiç olmadığım kadar dürüstüm okuyucu, bana inanmalısın, çünkü başka şansın yok. Bulamadım kendimi. Kendimi ne zamandır esmeyen rüzgara bıraktığımı bilmiyorum. Çok yalan söylüyorum ancak bundan utanmıyorum, yalanımı ortaya çıkarabilen insanı sonsuz tebriğe boğup, teşekkür ediyorum. Utanması gerekenin benim attığım yalana inanabilecek kadar eksik insanın olduğunu düşünüyorum. Başım çatlıyor, ben uyuyacağım ama sen utanmalısın okuyucu.
Mukaddes
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder