Soğuk maviliğiyle yaşanılır bir kentin sokaklarında.Başka bir yerde sarı olur.Ama en çok beyazken soğuktur hayat. Beyazken güzeldir soğuk.
Beyaz sokağın altında kalmış ruhlar dışarıyı izler evlerinin penceresinden.Basit bir camın ardında yaşayamayacağın hayatlar gizlidir.Sen durursun, sokak soğuk ve sen oturursun yola. Önce kalkmak istersin ama yorgunsun, kalkmamalısın, birazdan ısınacak zaten.Sokağın ortasındasın, bembeyaz yol boyunca, sağlı sollu hayatlar dizilmiş. Hatırlarsan küçükken hep bir şey eksik derdin hayatında, ağlardın. Habersizce yaşanmış yılların ağıtlarıyla yankılansın sokaklar. Birkaç gözyaşıyla süsle ardından. Gitgide soğuyor, yine kalkmaya çalışsanda yorgunsun.Bilirsin bizim gibiler pek yaşayamayız camların, pencerelerin ardında, yorgunuz bu yüzden, böyle gördük, böyle olmalı. Gözler hala sana bakıyor, dayan. Soğuk, biliyorum ama beyaz soğuklar güzeldir görüyorsun ya. Yaklaşan sesler var ama korkma, habersizliğinden kurtulmadın mı artık? Bu an için yaşamadın mı zaten? Yavaşça soğuyor bedenin, ama az kaldı bitiyor. Aldırma yaklaşan sesleri, etrafına bak ve kapa gözlerini. Yasla başını artık beyaz sokağın soğuk koynuna, kırmızı bir kalp kondur, uyandır sokağın ruhsuz sakinlerini...
Selman Bin İslam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder