Herşey, bir oyun bahçesi istememle başladı. ''Hayır'', hiç duymadığım yanıtlardan birisi değildi fakat hazırlıksız yakalandım. Bir hayalin ortasında durup, etrafa baktığımda bulanıklaşmaya başladı herşey. Etkisini kaybetmiş bir parfüm gibiydi ve son damlasını hissedebiliyorum.
Yürümek gerek ve ben yürümeyi hep sevdim. Uzak bir yolculuk gibi; bir tren yaklaşıyor.. bizi bir yerlere götürecek sanki, neresi olduğunu bilmiyorsun biletler tek gidişlik. Gri bir akşam üstü, ayak seslerin, onlarca insan, kırmızı bir atkı. Bir merdiven var gözlerimi kapattığım anda, bir, iki, üç... yedi, sekiz ve bir melek. Bir melek var orda.
Bazı şeyler sonsuz gibi geldi. Doğduğumdan beri korkuyorum, sanırım hep korkacağım ve hiç bir zaman ölmeyecek kişiler var hayatımda, hiç doğmamışlar gibi anlatılan hikayelerin aksine, dünya onlardan yaşlı değil sanki. Yaşıyoruz.., yarın öleceğiz aslında. İnsan sadece bir gün yaşar ve o gün olmadığın biri gibi davranırsın.
''Seni zor durumda bırakacağım sonra iyileşeceksin sözlerimle, zehri bulan panzehire de sahip değilmidir. Sen sonsuza dek oyunlarımı oynayacaksın, her ağladığında bir yenisi sunacağım sana ve her ağlamadığında elinden bir tanesini alacağım. İkisi arasında kalacaksın, melek ve şeytan senin seçimlerin olacak. Sen hangisini seçersen seç, ben sana sahip olacağım. Uyandığında duvarları tırmanmaya çalışacaksın, duvarlar pişmanlıklarınla örülü olacak ve geçmişi hatırladığın her an.. bir sıra daha ekleyecek üstüne. Pes edemezsin! çok yukarıdasın artık. Uçuruma bir bak... korkularına bir bak.. kendine bir bak...''
Herşey, bir oyun bahçesi istememle başladı. ''Hayır'', hiç duymadığım yanıtlardan birisi değildi.
Edip Aksay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder